บันทึกหลังการอ่านหนังสือ “โตขึ้นจึงรู้ว่า…”

ศิลป์ศุภา ดีแท้ เขียน

 ฟ้าใส เกิดสันเทียะ ภาพประกอบ

ฟ้าใส เกิดสันเทียะ บรรณาธิการ

หนังสือ : โตขึ้นจึงรู้ว่า

ผู้เขียน : คิดมาก

สำนักพิมพ์ : สปริงบุ๊กส์อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง

.

รายละเอียดหนังสือ

อะไรก็ตามที่เราต่างพบเจอล้วนเป็นบทเรียนบางอย่างให้กับเราเสมอ

และทุกบทเรียนที่ผ่านเข้ามาก็ล้วนมีความหมายและมีคุณค่าต่อตัวของเราเอง

.

แด่

วันและวัยที่ผ่านเข้ามาและผ่านไป

.

.

บันทึกหลังการอ่าน

หากเปรียบชีวิตเป็นหนังสือ การเติบโตจากวัยหนึ่งไปสู่อีกวัยหนึ่งก็เป็นเหมือนกับการพลิกหน้ากระดาษหน้าถัดไปเรื่อย ๆ หนังสือเรื่อง “โตขึ้นจึงรู้ว่า” เป็นหนังสือที่เล่าเรื่องราวถึงประสบการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมาแล้ว ทั้งการใช้ชีวิต ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน คนรัก พ่อแม่ และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ประสบการณ์ทั้งหลายที่กล่าวในหนังสือไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่แต่เป็นสิ่งธรรมดา ที่เกิดขึ้นจริง

หนังสือมีเนื้อหาทั้งหมด 40 บท ในแต่ละบทไม่ได้มีความต่อเนื่องกัน แต่จะมีบางบทที่กล่าวถึงเรื่องราวที่คล้าย ๆ กับบทก่อนหน้าบ้าง ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาเพราะความสัมพันธ์บางอย่างมีความเกี่ยวเนื่องกับเรื่องเดิมอยู่ ยกตัวอย่าง การแอบรัก การแอบรักมีหลายแบบด้วยกัน เช่น คนที่แอบรักไม่กล้าบอกความในใจให้กับอีกฝ่ายได้รู้ การรักษาความสัมพันธ์ไว้แค่เพื่อนดีกว่ากลายเป็นคนอื่นที่เธอไม่ต้องการ การตัดสินใจบอกความในใจไปเพื่อจะได้ไม่ต้องเสียดายภายหลัง เป็นต้น ตัวอย่างที่กล่าวมาข้างต้นเป็นหนึ่งในเรื่องความสัมพันธ์ที่หนังสือกล่าวค่อนข้างบ่อยเพราะเป็นประสบการณ์ที่หลาย ๆ คนอาจจะเคยมี ซึ่งผู้เขียนเองก็เคยมีความรู้สึกแอบรักแต่อยู่ในแบบการรักษาความสัมพันธ์เป็นเพื่อนดีกว่าเป็นคนอื่นที่เขาไม่ต้องการ เพราะผู้เขียนคิดว่าอาจจะเจ็บน้อยกว่าการถูกมองเป็นคนอื่นในสายตาของเขา

เนื่องจากว่าเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับประสบการณ์การใช้ชีวิตในวัยที่ผ่านมา จึงทำให้มีทั้งประสบการณ์ที่เราเข้าใจได้เพราะผู้อ่านเคยมีประสบการณ์ร่วม และบางเหตุการณ์ผู้อ่านอาจเข้าถึงความรู้สึกผ่านเนื้อความที่เขียนมาได้ไม่มากนักเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ร่วมมาก่อน มีบางบทที่ผู้เขียนเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์ร่วมมาก่อน เมื่อเทียบกับบทที่มีประสบการณ์ร่วมมาก่อนแล้ว เนื้อความไม่ได้ส่งความรู้สึกได้ดีเท่า เช่น การจบความสัมพันธ์ การคิดถึงที่มีให้กันน้อยลง เป็นต้น แต่ถ้าเป็นประสบการณ์ที่เคยมีมาก่อนเมื่อได้อ่านแล้วภาพความทรงจำเดิมที่บางครั้งเราอาจจะลืมไปแล้วได้กลับมาหาเราอีกครั้ง เช่น บทที่ชื่อว่า “เราไม่รู้หรอกว่าเราจะคิดถึงใครสักคนได้มากเท่าไหร่จนกว่าเราจะได้คิดถึงใครจริง ๆ” จากตัวอย่าง ความคิดถึง เป็นสิ่งที่เราเคยมีประสบการณ์กันทุกคน ผู้เขียนเองก็เช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เราจะเข้าใจเนื้อหาและนึกถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้ง่ายกว่า

.

.

นอกจากเนื้อเรื่องที่กินใจแล้วลำดับการเขียนมีบทบาทสำคัญมาก ทั้งการขึ้นบรรทัดใหม่เมื่อจบประโยค วรรคตอน คำซ้ำ และการเน้นประโยคที่สำคัญ เป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องมีความน่าสนใจมากขึ้น การอ่านแบบไม่สนใจวรรคตอนต่างจากการอ่านตามที่มีวรรคตอนให้ความรู้สึกต่างกัน การอ่านตามวรรคตอนที่ปรากฏจะช่วยให้เราค่อย ๆ ซึมซับ ตกตะกอนความคิด และนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน ๆ มาได้ดียิ่งขึ้น วรรคตอนในหนังสือเป็นเหมือนกับคำพูดที่เราค่อย ๆ เปล่งออกมา ซึ่งเป็นลักษณะที่แตกต่างจากหนังสือทั่วไป

สุดท้ายสิ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือการตกตะกอนความคิดถึงการใช้ชีวิตที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมีทั้งดีและไม่ดี จดจำและหลงลืม คงอยู่และหายไป ล้วนเป็นสิ่งที่ธรรมดา และไม่ว่าเราจะโตขึ้นไปจนอายุเท่าไหร่เราก็ยังคงมีเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นกับชีวิตเราเสมอขึ้นอยู่กับว่าเราจะเข้าใจและใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร

 .

โตขึ้นจึงรู้ว่า…ความรู้สึกที่ติดค้างในอดีตมันก้าวผ่านได้ยาก 

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะก้าวผ่านมันไปไม่ได้

.